Το Άλγος Κνημιαίας Ακρολοφίας ή αλλιώς Σύνδρομο Επώδυνης Κνήμης χρησιμεύει ως όρος για να περιγράψει πόνο στην περιοχή της κνήμης [περιοχή κάτω από το γόνατο ως και τον αστράγαλο] μετά από άσκηση. Πολλές φορές είναι ένας τραυματισμός υπέρχρησης ο οποίος συναντάται συχνότερα σε δρομείς [13%] ή σε αθλητές που χρησιμοποιούν πολύ στο πρόγραμμα άθλησής τους άλματα ή απότομους ελιγμούς. Είναι ένας από τους συνηθέστερους λόγους εμφάνισης πόνου, σχετικού με φυσική δραστηριότητα [άθληση], στο κάτω άκρο.

Στην αγγλική βιβλιογραφία περιγράφεται ως Medial Tibial Stress Syndrome ή Shin Splints. 

Ο συνηθέστερος ελληνικός όρος υπήρξε η Περιοστίτιδα κνήμης, όρος που περιγράφει την φλεγμονή που προκαλείται από παθολογοανατομικές βλάβες του οστού και των γύρω μαλακών μορίων.

Σήμερα, ορθά έχει επικρατήσει το Άλγος Κνημιαίας Ακρολοφίας και ο λόγος είναι πως κάθε σύμπτωμα στην περιοχή δεν σημαίνει Περιοστίτιδα, καθώς η τελευταία προϋποθέτει την εμπλοκή εκτός των μαλακών ιστών, και του περιόστεου [ινώδη υμένα που καλύπτει τα οστά, συμβάλει στην θρέψη και αναγέννηση τους και αποτελεί σημείο πρόσφυσης τενόντων και συνδέσμων].

Ο ορισμός που δόθηκε για τα Shin Splints από την Αμερικανική Ιατρική Εταιρεία είναι «Πόνος ή δυσφορία στο πόδι από επαναλαμβανόμενο τρέξιμο σε σκληρές επιφάνειες ή βίαιη, υπερβολική χρήση των ποδιών · η διάγνωση πρέπει να περιορίζεται σε μυοδερμικές φλεγμονές, εξαιρουμένου του κατάγματος ή της ισχαιμικής διαταραχής »

Η αιτιολογία εμφάνισης του συνδρόμου χωρίζεται σε τρεις κατηγορίες : δομικές ανατομικές δυσμορφίες, λάθη προπόνησης και ακατάλληλη επιλογή υποδήματος / εδάφους για προπόνηση.

Απλές μυϊκές θλάσεις είναι πιθανώς η πιο κοινή αιτία του πόνου που προκαλείται από οξεία άσκηση στα κάτω άκρα, ενώ περισσότερο υποξύς ή χρόνιος πόνος μπορεί να προκληθεί από κατάγματα στρες ή από χρόνιο σύνδρομο διαμερίσματος (CCS).

Ο πόνος εντοπίζεται στο πρόσθιο άνω / μέσο τριτημόριο της κνήμης ή στα δύο τρίτα της οπίσθιας έσω κνήμης. Μπορεί να είναι οξύς ψηλαφώντας το σημείο ή να δίνει μια αίσθηση ενόχλησης κατά τη διάρκεια ή μετά την φυσική δραστηριότητα.

Στο αρχικό στάδιο ο πόνος εκλύεται με τη δραστηριότητα και μειώνεται με την ξεκούραση.

Εάν περάσει σε χρόνιο στάδιο [χωρίς παρέμβαση δηλαδή και με επανάληψη της επιβαρυντικής δραστηριότητας], τότε ο πόνος είναι παρών καθ’όλη τη διάρκεια της άσκησης αλλά και μετά το πέρας της.

Η διάγνωση βασίζεται κυρίως σε μια σωστή λήψη Ιστορικού και λεπτομερή Κλινική Εξέταση ενώ Εργαστηριακές εξετάσεις χρησιμοποιούνται για να αποκλείσουν παθήσεις με παρόμοια συμπτωματολογία.

Επικοινωνήστε μαζί μου μέσα από την Φόρμα Επικοινωνίας του AskYourPhysio για να επωφεληθείτε από μια Δωρεάν Κατ’οίκον Αξιολόγηση. Θα πραγματοποιήσουμε μια λεπτομερή φυσική εξέταση, θα συζητήσουμε για τους στόχους σας [αντιμετώπιση του πόνου / δυνατότητα να συνεχίσετε την προηγούμενη του “τραυματισμού” φυσική δραστηριότητα] και θα σχεδιάσουμε ένα πρόγραμμα παρέμβασης. 

Το Φυσικοθεραπευτικό Πρόγραμμα θα εστιάσει αρχικά στην αντιμετώπιση του κύριου συμπτώματος, που είναι ο πόνος. 

• Μπορεί να χρειαστεί ξεκούραση [αποχή από την φυσική δραστηριότητα] για 7-14 μέρες.
• Πάγος για ανακούφιση των συμπτωμάτων [2-3 φορές ημερησίως για 10 λεπτά].
• Προσεκτικές διατάσεις των μυϊκών ομάδων της περιοχής.
• Χρήση kinesiotape για ενίσχυση και υποστήριξη της περιοχής κατά την κίνηση.
• Θεραπευτική μάλαξη 
• Θεραπευτικός Υπέρηχος που θα ενισχύσει τις επουλωτικές διεργασίες των ιστών.

Σε δεύτερο στάδιο [μετά την αποθεραπεία] το πρόγραμμα θα εστιάσει σε ασκήσεις ενδυνάμωσης για τα κάτω άκρα, ούτως ώστε να εξασφαλίσουμε ότι δε θα επαναληφθεί ο τραυματισμός με την επιστροφή στην φυσική δραστηριότητα. 

• Ασκήσεις ενδυνάμωσης για την άρθρωση του ισχίου [μονοποδικές στηρίξεις, βαθύ κάθισμα κ.α.]
• Ασκήσεις ενδυνάμωσης που στοχεύουν στην ποδοκνημική άρθρωση, ώστε να μπορεί να διατηρεί την δυναμική της ευθυγράμμιση σε όλες τις θέσεις – κινήσεις [τρέξιμο / άλματα / γρήγορους και απότομους ελιγμούς κλπ].
• Ασκήσεις συνδυαστικές για κορμό – λεκάνη – ισχία, οι οποίες θα εξασφαλίσουν την συμμετρία και την δυνατότητα υποστήριξης μιας δυναμικής δραστηριότητας, χωρίς αντισταθμίσεις από μικρότερες, περιφερικές αρθρώσεις.
• Εκπαίδευση σωστού προτύπου τρεξίματος ή αλμάτων ή ελιγμών, ούτως ώστε η κίνηση να είναι ασφαλής, οικονομική και αποτελεσματική.